Diary


เวลาของคน..ที่รอ กับคนที่ขอให้รอ..ไม่เท่ากัน การรอคอย จะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อสิ่งที่ให้รอ มีคุณค่าพอที่จะรอ หาไม่แล้วอาจจะแค่เพียง เป็นการรั้งความเจ็บที่จะมาถึงตนในหัวใจ

ซึ่งการจากลามันมีเหตุและผลอยู่ในตัวของมันเอง  ซึ่งอาจจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของความรักที่ทุกคนต้องเคยเจอ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

การจากลาอาจจะเป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่ง ที่ทำให้เห็นคุณค่าของการรอคอย และรางวัลของการรอคอยก็คือการได้พบและเจอ ในสิ่งที่ได้เฝ้ารอหรือมาเติมเต็ม บางสิ่งที่เคยขาดหายไป..ในอดีต
หน้าที่..ของคนรอ..ทำได้แค่เพียงส่งผ่านความห่วงใยไปตามสายลม
หวังให้สายลมพัดพาไปยังปลายทาง
เผื่อสักวันเขาคนนั้น ได้มายืนอยู่ใน..สายลมเดียวกัน


หน้าที่..ของคนรอ..เฝ้านับเดือน ..นับวันเวลา
เพื่อให้ทุกอย่างที่ห่างไกล ค่อยๆเข้ามาใกล้ๆหัวใจ จนสัมผัสได้ถึงอุ่นไอแห่ง..รักและห่วงหา
หน้าที่ของคนรอ..ก็คงทำได้แค่เพียง รอคอย..ความหวังหนึ่ง
ที่จะเป็นจริงเมื่อไรก็ยังไม่แน่ชัด แต่ก็ขอรอด้วยใจที่..มั่นคง
ดั่งสุริยันรอจันทราเช่นทุกวัน ที่รอคอยการมาพบกันแม้เพียงเสี้ยววินาที..ก็อิ่มเอมสุขใจ


ทว่าเมื่อช่วงเวลาแห่งการพลัดพรากและลาจากได้เข้ามาเยือน ไม่ช้าหรือเร็วสิ่งที่ทำได้คงมีเพียงการมีความสุขและให้คุณค่ากับสิ่งที่ยังมีอยู่ในทุกๆลมหายใจ เก็บทุกสิ่งดีๆ เก็บทุกๆความผูกพัน เก็บทุกๆความรู้สึกและความรักที่มอบให้ซึ่งกันและกัน ไว้ที่ตรงนั้น..ที่ฉันรอเธอ

ซึ่งต้องเข้าใจและยอมรับว่า การลาจากและพลัดพราก มันคือองค์ประกอบส่วนหนึ่งในกระบวนการที่ทำให้การได้รักและรู้จักใครสักคนจบครบสมบูรณ์แบบ

กาลเวลาทำให้หลายๆสิ่งผันแปรไปตามการเคลื่ยนไหวของมัน ไม่เว้นแม้แต่จิตใจของคนก็ย่อมมี
การเปลื่ยนแปลงเช่นเดียวกับทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ และก็มีบางครั้งที่ความห่างไกล เข้ามาเป็นตัวแปรในจิตใจและความรู้สึกของคนนั้นๆ

ทั้งยังไม่สามารถบอกได้ว่าการเปลื่ยนแปลงของใครบางคน อะไรบางสิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไร แต่กาลเวลาสามารถบอกได้ดีกว่าทุกสิ่งใดๆในโลก เพราะเวลาคือ กุญแจไขปริศนาแห่งการจากลาและพลัดพรากเพื่อที่จะตอกย้ำกระบวนการลาจาก ให้สมบูรณ์แบบอย่าง..ถาวรและตลอดกาล

บางครั้งการทำหน้าที่ขอคนรอ ก็จำเป็นในบางที อาจจะเป็นการรออย่างไร้จุดหมาย
อาจจะเป็นการรอที่เนิ่นนานก็คงได้แต่หวังอยู่ภายในใจลึกๆ ให้สิ่งที่กาลเวลาได้เคยนำจากไป
หวนนำกุญแจกลับมาไขคืนสู่หัวใจอีกครั้ง แม้จะเป็นได้แค่เพียงความหวัง...ก็ยังดี


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เพียงจัยไม่พิการ



ร่างกายที่ถูกประกอบขึ้นมาด้วยกลไกธรรมชาติของมนุษย์ บางคนก็ครบ 32 ประการ มีทุกชิ้นส่วน ทุกองค์ประกอบของชีวิตอย่างดีเยี่ยม

บางคนก็ได้มามากเกินความจำเป็น และบางคนก็ขาดซะจนเดือดร้อน ไม่มีใครสามารถเลือกได้เลยเพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาแล้ว

บางคนก็พิการตั้งแต่ลืมตาดูโลก บางคนก็เพิ่งมาพิการเพราะสาเหตุที่แตกต่างกันไป เช่นพิการเพราะอุบัติเหตุ

ซึ่งเราเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ แต่สิ่งที่เราจะเปลี่ยนมันได้คือความคิดและหัวใจ ร่างกายอาจจะเรียนรู้ที่จะอยู่กับหัวใจไม่ได้
แต่หัวใจสามารถเรียนรู้และอยู่กับร่างกายอย่างเป็นสุขได้ ความพิการทางร่างกายไม่ได้ตัดสินว่าเราจะพิการความเป็นมนุษย์

ทุกชีวิตถูกสร้างมาพร้อมกับประโยชน์หรือคุณค่าในตัวเอง เพราะไม่มีใครเก่งไปซะทุกเรื่องหรือโง่เขลาไปซะทุกอย่าง
 
หากชีวิตที่มีร่างกายไม่พร้อมจะก้าวเดินอย่างมั่นคง ขอเพียงมีใจที่อดทน มีหัวใจที่จะสู้ต่อไป ชีวิตเราก็จะขับเคลื่อนไปได้

ถึงวันนี้เราจะเจ็บกับสิ่งที่มองเห็น แต่เราต้องคิดอย่างเป็นสุข เมื่อใดก็ตามที่เราทุกข์กับร่างกายที่ขาดหายหรือเกินมา
ก็อย่าปล่อยให้หัวใจต้องทุกข์ทางความคิดอีกเลย เรากำหนดชิ้นส่วนบนร่างกายไม่ได้ แต่เรากำหนดชิ้นส่วนของหัวใจได้

มีใครเกิดมาใจพิการตั้งแต่เกิด และถ้าไม่อยากให้หัวใจพิการเราควรคิดดี ทำดี และหล่อเลี้ยงมันด้วยความรัก

ร่างกายเติบโตด้วยอาหารฉันใด หัวใจก็เติบโตด้วยความรักฉันนั้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หนึ่งคำของหนึ่งคน



คำพูดหนึ่งคำ ของคนหนึ่งคน สามารถสร้างสรรค์และทำลายคนหลายคนอีกจำนวนไม่น้อย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม บางทีอาจจะไม่ใช่ว่าเราพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง แต่คงเป็นเพราะหัวใจของการรับสื่อนั้นๆ ต่างกัน แม้กระทั่งบทความที่ถูกตีพิมพ์หรือข้อความที่เขียนขึ้นมา คนอ่านยังให้ความหมายของข้อความที่แตกต่างกัน แล้วใยคำพูดที่เราได้ยินได้ฟังจะทำให้เราเข้าใจกันในทุกสิ่งทุกอย่างเล่า
มีคนจำนวนไม่น้อยที่ท้อแท้ ผิดหวัง หมดหนทางที่จะสู้ต่อไป แต่กับสดใสได้ด้วยคำพูดดีๆ ที่ผสมความจริงใจ ความห่วงใย ที่รวมๆกันแล้วทุกคนเรียกสิ่งนี้ว่า “กำลังใจ” ไม่ว่าจะเป็นคำพูดนับร้อยคำหรือว่าจะเป็นคำๆเดียว สำหรับคนที่ท้อแท้ หมดหวัง และไร้พลังที่เข้มแข็งในการต่อสู้ ก็มีค่าเสมอถ้าได้ยินได้ฟังเขาพูดกับเราด้วยหัวใจ เพราะคนเราทุกคนมีชีวิตอยู่ได้ส่วนหนึ่งมาจากกำลังใจของคนรอบข้าง ของคนที่รักเรา และเรารัก และที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันกริยาท่าทางก็ช่วยทำให้มีความรู้สึกดีๆได้ โดยไม่ต้องพูด เคยไหมเวลาเศร้า แค่มีเพื่อน มีพ่อแม่ พี่น้อง หรือแม้กระทั่งคนรัก เอื้อมมือมาแตะบ่าเรา หรือจับมือเราไว้ยามที่เรามีปัญหา การกระทำเหล่านี้มันสร้างพลังให้เราตั้งมากมาย กำลังใจมันถูกก่อตัวโดยอัติโนมัติ ทำให้เรามีพลังในการต่อสู้กับเรื่องราวต่างๆ
อย่าลืมให้กำลังใจคนรอบข้างไปพร้อมๆกับรอรับกำลังใจจากคนรอบข้างเราด้วย และอย่าคิดว่าสิ่งที่พูดมันเป็นเพียงลมปากที่เราเปล่งเสียงตามที่เราต้องการ หรืออย่าคิดว่าใครก็พูดได้ ถ้าพูดให้ดูดี เพราะคำพูดที่ดีๆก็สามารถทำลายความรู้สึกได้ คำพูดที่ได้ยินนั้นภายใต้เสียงที่กระทบประสาทหู ทำให้เราสัมผัสถึงหัวใจของอีกคนได้เช่นกัน